4 روش محاسبه تاخیرات مجاز پروژه

برای تنظیم لایحه تاخیرات ما نیاز به محاسبه تاخیرات مجاز داریم. در این مطلب میخواهیم چند روش برای محاسبه این تاخیرات معرفی کنیم که قطعا هرکدام از آنها نقاط قوت و ضعف دارند که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت.

مطالبی که میخوانیم

روش اول: روش افزاینده بر مبنای الگوی ثابت

این روش مرسوم ترین روش محاسبه تاخیرات مجاز است. در این روش درابتدا مواردی که باعث تاخیر شده اند را به برنامه اضافه میکنیم. حواستان باشد که این عوامل را باید در برنامه زمانبندی اولیه و مصوب اضافه کنید! سپس به ابتدای برنامه برگردید تا ببینید چقدر با تاریخ پایان برنامه ریزی شده، فاصله دارد. این اختلاف زمانی، همان میزان تاخیر پروژه است.

روش دوم: روش کاهنده بر مبنای الگوی ثابت

این روش دقیقا برعکس روش قبلی ست؛ به این صورت که از برنامه زمانبندی واقعی، مواردی که باعث تاخیر شده اند را حذف میکنیم. سپس به ابتدای برنامه برمیگردیم تا ببینیم چقدر از مدت زمان پروژه کم شده است. این اختلاف زمانی، همان میزان تاخیر پروژه است.

روش سوم: روش افزاینده/کاهنده بر مبنای الگوی متغیر

این روش همانطور که از اسمش پیداست، یک روش ترکیبی ست. در روشهای قبلی دیدیم که یا باید از برنامه زمانبندی اولیه استفاده کنیم یا از برنامه زمانبندی واقعی. اما در این روش تنها از یک برنامه استفاده نمیکنیم! به جای آن تاخیر را در مقطع های زمانی مختلف محاسبه میکنیم و در هر مقطع از برنامه ای استفاده میکنیم که برای آن تاریخ واقعی شده باشد و عوامل تاخیر را یا به صورت افزایشی و یا به صورت کاهشی وارد میکنیم. در آخر باید با ترکیب نتایج به دست آمده، تاخیرات را محاسبه و ارائه بدهیم. همچنین اینکه حین اعمال تغییرات، Baseline نیز تغییر میکند.

روش چهارم : سرانگشتی

این روش یک روش منسوخ شده است! در اصل در این روش با بهره گیری از تجربیات کارشناسان تاخیرات را محاسبه میکنیم و اصلا در برنامه زمانبندی تغییری ایجاد نمیکنیم.

نقاط قوت و ضعف هر روش

روش اول :

نقطه قوت: نیاز به ورودی های کمی دارد و درصورت اصولی بودن برنامه زمانبندی، نیاز به تهیه مجدد برنامه زمانبندی نداریم.
نقطه ضعف: این روش زیاد دقت بالایی ندارد.

روش دوم :

نقطه قوت: نسبت به روش قبلی کمی واقع بینانه تر است.
نقطه ضعف: برای اعمال این تغییرات در برنامه، باید یک نسخه دیگر از برنامه زمانبندی بسازیم که زمان بر است.

روش سوم :

نقطه قوت: نتایج بدست آمده در این روش دقیق است و کاملترین روش است.
نقطه ضعف: داده های زیادی نیاز دارد و محاسبه آن زمان بر است.

روش چهارم :

این روش درکل روش پذیرفته ای نیست!

بهتر است از روش اول یعنی روش افزاینده بر مبنای الگوی ثابت استفاده کنید زیرا به داده های کمتری نیاز دارد و هم انجام آن ساده تر است ضمنا این روش از نظر کارفرما و مشاور هم پذیرفته شده است.

جمعبندی

در این مطلب به 4 روش مهم برای محاسبه تاخیرات مجاز پرداختیم که عبارتند از:

روش افزاینده بر مبنای الگوی ثابت
روش کاهنده بر مبنای الگوی ثابت
روش افزاینده/کاهنده بر مبنای الگوی متغیر
سرانگشتی

و در انتهای مطلب درباره محاسن و معایب استفاده از این روشها صحبت کردیم و گفته ایم که کدام روش را پیشنهاد میکنیم. این روشها برگرفته از کتاب محاسبه تاخیرات مجاز از مهندس خرمی راد میباشد.